Dag 8: 5 mei 2024. Oirschot naar Ohé en Laak, 100 km.

Dag 8: 5 mei 2024. Oirschot naar Ohé en Laak, 100 km.

Good morning Brabant, Bevrijdingsdag, op de rood-wit-blauwe vlaggen na, merk je er niets van. Heerlijk geslapen. Eerst aankleden en we brengen onze tassen alvast naar beneden. Het is pas 07:45 uur en de deur gaat al open. Daar hebben we ons Tiny al, het ontbijt is al klaar, dus als we willen, kunnen we al aanschuiven. Ons Tiny, een is aardige vrouw, maar er zou een uit knop op moeten zitten. Ze blijft maar praten, echt en dat op de vroege morgen, pfff. Witte dit, en witte dat, het gaat maar door. We ontbijten trouwens boven op een biljarttafel. Deze is ingebouwd in de vloer en komt in het najaar weer naar boven, allemaal elektrisch. Nu is het de ontbijtruimte voor de gasten van vrienden op de fiets. Als de heer des huizes hier enthousiast over begint te praten, dan neemt Tiny het gesprek moeiteloos over en houdt hij wijselijk zijn mond. Om 08:30 uur stappen we op de fiets, houdoe en bedankt Tiny. Het ziet er nog bewolkt uit en fris is het ook. De route gaat al vrij snel het bos in en dit keer over echte zandpaden. Slingerend om de waterplassen (het heeft flink geregend in de nacht) banen we ons een weg via Vessem, Knegsel en Steensel. Bij Riethoven nemen we een bakkie van onze eigen koffie, de eerste 25 km zijn dan al weggetrapt. Vervolgens gaat het verder over veel zandpaden, lijkt wel een graveltocht, naar de Achelse kluis. Bij Schaft, vlak voor de Achelse kluis, wordt er veel met vierspannen (een soort koets met paarden ervoor) gereden in het bos.  Bij de Achelse kluis is het druk, wielrenners en wandelaars, hier houden we pauze. Koffie met vlaai dan maar. De route gaat verder door het bos en langs de dodendraad. Dit was een 332km lange draadversperring die tijdens de Eerste Wereldoorlog 1914-1918 door de Duitse bezetters van België is aangelegd langs de grens tussen het bezette België en het neutrale Nederland. Het gaat verder richting Budel en via de ijzeren man in Weert gaan we naar Altweerterheide. Hier stoppen we bij de Schutters hoeve om een kop soep te eten. Hebben nu eens geen zin in brood. Vervolgens gaan we om Stramproij heen en we rijden België weer in, onderlangs Molenbeersel, allemaal over onbekende paadjes door het bos. Wel vreemd om in onze eigen buurt te fietsen. Het voelt niet als vakantie, komt denk ik omdat je nog steeds in de richting van huis gaat. Net voorbij de forellenvijver fietsen we Neeritter in en natuurlijk gaat de route verder naar het witte stadje Thorn. Het laatste stukje steken we weer de grens met België over. Kessenich, Geistingen, allemaal bekende weggetjes, en langs de haven komen we aan bij de Spaenjerd in Ophoven aan de Maas. Bij ‘t Tegelhuuske drinken we ons dagelijks biertje, dat de reis weer goed is verlopen. Nu alleen nog het voetveer over naar Ohé en Laak, hier hebben we een B&B geboekt. Er zijn in Limburg weinig adresjes voor vrienden op de fiets. We eten bij brasserie Knaag & Co aan de haven en sluiten de dag af…., ja waar sluiten we de dag af, niet zo moeilijk toch…..bij Laaker boere ies🤫. Daarna ploffen we met een veel te volle buik op bed en nemen even de route van morgen door. Slaop lekker en Toet morge.