19 juni, Soriano. En Cimino naar San Cristoforo Terni, 84 km.

Als een blok hebben we de hele nacht doorgeslapen, kan ook niet anders na zo’n dag.  We worden wakker door het gefluit van de vogeltjes. Hebben gisteren de afspraak gemaakt om om 07:30 uur te ontbijten. Tassen eerst ingepakt en de fiets beladen met onze bagage, en dan naar het ontbijt. Mooi niet dus, om half acht is alles nog potdicht. Buiten wachten dan maar, maar niet te lang. Tot 8 uur krijgen ze de tijd, anders vertrekken we. Na een kwartiertje komt er een jong grietje en ze verontschuldigt zich, zij meent dat ze pas om 8 uur aanwezig hoeft te zijn. De sleutel wordt trouwens gewoon uit de bloembak gehaald, en alarm is er ook niet. Hadden we dat maar geweten. In no time serveert ze ons een ontbijt en zo kunnen we toch nog net voor half 9 vertrekken. Via de andere kant dalen we omlaag naar het centrum, gisteren echt weer de verkeerde route gepakt. Een levendig plein waar de locals al op de terrassen van hun koffie genieten. Snel nog even gebak kopen voor onderweg en ab mit die Post. De eerste 15 km gaan omlaag en dat is lekker om te beginnen. Een mooie route door een bosomgeving.  Het is net dat hoe verder je van Rome komt, hoe minder afval er langs de weg ligt. De wegen zijn ook al een stuk beter. We passeren een verkeersbord, Rome is linksaf en Rome is rechtsaf. Het moge duidelijk zijn, alle wegen leiden naar Rome. Na 28 km stoppen we in Celleno voor een kopje koffie. Heerlijk, zo’n dorpscafé waar de plaatselijke “hang ouderen” 😜, hevig discussiërend hun dag beginnen. Vlak voor de lunch zijn we in de buurt van Orvieto, de eerste 55 km zijn dan achter de rug. We staan voor een lastige keuze. Het is nog te vroeg om een overnachting te zoeken, willen nog wat kilometers maken. Dat betekend dat we nog zeker 30 km hebben af te leggen, omdat het een onbevolkt gebied is waar we doorheen moeten, kan je er niets kopen. Tevens krijgen we een klim van 9,5km tegen 6% gemiddeld en dan met die hitte. Ik zit er op driekwart behoorlijk door, op water alleen kan je niet fietsen. Heb ook aardig al last van mijn zitvlak. Een tegemoet komende fietser bemoedigt ons, door te roepen dat we bijna boven zijn. Het is iets na vier uur wanneer we Ficulle in rijden. Zien een bord met hotel erop en we rijden hier direct naar toe. Helaas pindakaas, dit is geen hotel meer, maar omgebouwd tot een bejaardenhuis. We stoppen verderop in het dorp bij een cafeetje om iets te drinken en een plan de campagne te maken. Ander halve kilometer verderop is nog een kamer vrij, in de middel of nowhere. We hebben een heel huis voor ons, I Tre Sassi, heet het. Alleen de onderverdieping kun je wonen, een erg hippe kamer, maar dat zie je op de foto wel. Er staat een wasmachine, nou die gaan we direct uitproberen. In het gehucht, waar verder niets is, is gelukkig wel een pizzeria. Na een heerlijk douche, alleen Anita had warm water😩, lopen we naar de pizzeria. Omdat er helemaal geen winkel is, zijn we zo brutaal geweest om in de pizzeria te vragen of we een pak melk kunnen kopen. Nessun problema, questo va bene, zegt de eigenaar. Geen probleem, is dit goed?  Zo kunnen we morgenvroeg tenminste havermout maken en krijgen we weer eens een goed ontbijt. Genoeg voor nu, morgen is weer een nieuwe dag. Buonanotte a tutti.